‘Ik heb dyslexie!’

Dit is een ingezonden stuk van OBS Uilenspiegel

‘Sjaak, ik heb dyslexie!’. Dat vertelde Raf, met blijheid in zijn stem. Het verlossende woord was eruit.

Ik werd geraakt door zijn verhaal. Raf en zijn ouders vonden het een goed idee om hier een verhaal aan te wijden. Ze zijn trots op hem. Net als ik.

Het is maandagochtend en Raf, een jongen uit ‘mijn’ groep 5, komt enthousiast naar me toe gelopen.

‘Sjaak ik weet het nu, ik heb dyslexie.’

Het lijkt als een enorme bevrijding te voelen voor hem. Eindelijk heeft iemand hem verteld waar hij al jaren mee worstelt. Aan het einde van vorig schooljaar werd besloten om een onderzoek te starten naar EED, Ernstige Enkelvoudige Dyslexie. In de korte periode dat ik Raf nu in de klas heb leerde ik hem kennen als een bijzonder lief maar ook snel ontvlambaar kind.

‘Nu weet ik het’, zegt hij. ‘Het is iets in mijn hersenen waardoor ik niet zo goed kan lezen en waardoor ik spelling heel moeilijk vind.’

‘En als het dan niet lukt’, hij gaat met allebei zijn handen via zijn oren de lucht in, ‘poef, dan kan ik soms opeens heel boos worden.’ Raf kijkt me met zijn mooie kijkers aan. ‘En nu gaat Maartje me helpen, ik krijg extra hulp.’

Ik zeg tegen Raf hoe fijn ik het voor hem vind dat hij dit nu allemaal weet en dat het reuze knap van hem is dat hij hier toch aan wil blijven werken, ook al vindt hij het moeilijk. ‘Ja, en rekenen kan ik wel goed,’vertelt Raf, ‘ daarbij kan ik wel iemand helpen.’ ‘Wat mooi dat jij iemand met rekenen wil helpen. En dan zoeken we ook een maatje voor jou om te helpen met lezen en spelling’, geef ik hem aan. Raf knikt instemmend.

‘Ik wil een project gaan maken over dyslexie zodat iedereen weet hoe het komt dat ik lezen en spelling zo moeilijk vind.’ ‘Wat een pracht idee, wil je dat zo meteen in de kring aan de kinderen vertellen?’, vraag ik. Nou en of, dat wil Raf wel.

In de kring geef ik aan dat Raf iets wil vertellen dat heel belangrijk voor hem is. Het is stil in de kring. Raf vertelt over de dyslexie en zegt: ‘Ik wil nu nog meer te weten komen over dyslexie en daarom ga ik er een project over doen en ik wil vragen wie mij daarbij wil helpen. Het liefst een meisje, want wanneer ik met een meisje werk ben ik rustiger en kan ik me goed concentreren.’

Alle meisjes in de klas steken hun vinger op. ‘Wow’, zeg ik tegen Raf, ‘dat is vet: alle meisjes willen jou helpen.’ Hij glundert. ‘Ik kies Puk’, zegt hij. Het is alsof een last van zijn schouder is gevallen. Het moeilijk kunnen lezen en spellen heeft een plekje gekregen bij Raf. Ik zie dat dit opluchting geeft bij hem. Ruimte om te proberen er aan te werken. Stukje bij beetje.

Raf we gaan er voor. Samen.

Sjaak van Moorsel
Team Uilenspiegel