‘Omdat het er toe doet!’

We zijn in de laatste dagen van 2017 aanbeland. Nog even en dan is het kerstvakantie. Met onze school gaan alle groepen naar het Zorgcentrum in Boekel om iets te betekenen voor de mensen die daar wonen.

Er zijn groepen die in groepjes gaan zingen. Weer een andere groep heeft lekkere koekjes gebakken. Groep 7/8 is spelletjes gaan spelen met de mensen die in het Zorgcentrum wonen. Omdat wij vinden dat deze mensen het verdienen. Omdat deze mensen er toe doen.

Ook hebben we een boom met allemaal lichtjes op onze speelplaats. Onze wensboom. In de kring vertel ik in groep 5/6 dat de wensboom er is om iedereen de mogelijkheid te geven iets te wensen wat er echt toe doet. Ik vertel aan de kinderen dat ik wel weet wat ik in de wensboom wil hangen. De kinderen luisteren. Ik vertel dat ik afgelopen vrijdag met mijn moeder naar het ziekenhuis ben geweest. Doktoren hebben vlekjes op de longen gezien. Mijn moeder moet een PET-scan voor verder onderzoek. Ik hoop dat de uitslag meevalt. Dat wens ik. Omdat ik veel van haar houd. Zij doet er toe voor mij. Daarom wil ik deze wens in de boom hangen.

In de kring ontstaat een mooi gesprek over wensen. Cherlyn wil graag dat haar oom en tante met de neefjes en nichtjes weer in Nederland komen wonen. Ze speelt zó graag met haar neefjes en nichtjes. Ze mist hen. Een ander kind wil graag dat de ruzie tussen een tante en oma stopt. Jill vertelt dat ze een hond heeft die al heel oud is. Ze wil graag dat deze hond nog lang bij haar mag blijven. Weer een ander kind hoopt dat papa en mama altijd bij elkaar mogen blijven. Allemaal wensen omdat ze er toe doen.

De kinderen gaan op zelfgekozen plekken aan de slag om de wensen op te schrijven. Ze schrijven en maken mooie tekeningen bij de wens. Wanneer het klaar is wordt de wens gelamineerd. Op twee momenten deze week hangen we de wensen in de boom.

Op woensdagochtend, de voorlaatste schooldag van dit kalenderjaar, krijgen we een telefoontje. De vader van Raff vertelt dat Raff vandaag niet naar school komt. Na ruim elf jaar blijkt hun hond zo ziek te zijn dat dit niet meer draaglijk is. Een spuitje moet de hond verlossen van zijn leed. We merken dat dit de vader raakt. En Raff is er zo verdrietig van dat hij thuis zijn verdriet met papa mag delen. Het verdriet om zijn hond, die er voor hem echt toe doet.

Wanneer alle kinderen in de klas zijn vertel ik dit verhaal aan de kinderen. Ik herinner ze ook aan de wens die Jill twee dagen eerder nog met ons had gedeeld. Ik voel aan ieder kind dat ze met Raff meeleven. Na school komt Gian uit groep 7 naar mij toe. ‘Hé, Sjaak, mag ik het telefoonnummer van Raff van jou. Ik wil straks naar hem toe. Ik weet hoe gek Raff altijd was op zijn hond.’ Ik kijk hem aan en ben zo trots op hem. Gian gaat straks naar Raff. Omdat hij weet dat het er toe doet.

Als ik iets wens voor 2018 is dat we samen met de kinderen en ouders weer veel momenten en ervaringen samen mogen delen. Ervaringen die er toe doen.

Mede namens team Uilenspiegel.

Dit is een ingezonden stuk van OBS Uilenspiegel